przyroda
Encyklopedia PWN
ekol. zachowanie, właściwe wykorzystanie oraz odnawianie składników i zasobów przyrody żywej i nieożywionej;
jeden z gł. kierunków filoz. epoki odrodzenia, rozwijający się w krajach zachodniej Europy, gł. we Włoszech (XV–poł. XVII w.);
stowarzyszenie społeczne, zał. 1928 z inicjatywy Państwowej Rady Ochrony Przyrody, propagujące ideę ochrony przyrody i środowiska oraz jego racjonalnego kształtowania, użytkowania i odtwarzania, a także popularyzujące właściwy stosunek człowieka do przyrody.
Państwowa Rada Ochrony Przyrody (PROP),
w Polsce organ władz państw., opiniodawczy i doradczy w sprawach ochrony przyrody, działający przy ministrze ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa;
obszar objęty ochroną ze względu na występowanie w stanie zbliżonym do naturalnego ekosystemów, określonych gatunków roślin lub zwierząt albo obiektów przyrody nieożywionej o dużej wartości naukowej, przyrodniczej, kulturowej lub krajobrazowej;
