prawem
Encyklopedia PWN
metodol., naukozn. należycie uzasadnione i dostatecznie sprawdzone (weryfikacja) twierdzenia nauki, mające postać zdań ogólnych, tzn. prawdziwych co najmniej w przybliżeniu, zawsze i wszędzie, gdzie są spełnione określone warunki.
dział prawa zaliczany do prawa publicznego, obejmujący ogół norm regulujących organizację i zachowanie się administracji publicznej oraz zachowanie się osób fiz. i innych podmiotów w zakresie nie unormowanym przez przepisy należące do innych działów prawa.
prawo konstytucyjne, prawo państwowe,
dział prawa regulujący gł. instytucje ustrojowe państwa, zwłaszcza określający: 1) podstawowe zasady wyznaczające aksjologiczną i normatywną podstawę dla pozostałych unormowań; 2) terytorialną strukturę państwa, zadania i kompetencje poszczególnych szczebli tej struktury (rozbudowane w państwach złożonych, zwłaszcza federacjach); 3) sytuację prawną jednostki, zwłaszcza jej prawa, wolności i obowiązki w stosunkach z władzą publiczną; 4) system organów władzy publicznej, sposób ich powoływania (tu odrębną gałąź tworzy prawo wyborcze), ich kompetencje i zasady funkcjonowania.
prawo niemieckie, pocz. prawo Niemców,
termin powstały w początku XIII w. na Śląsku i Morawach (pierwszy zapis śląski 1221), oznaczający swobody i prawa przyznawane kolonistom przybywającym od końca XII w. z Rzeszy na wezwanie władców i wielkich właścicieli ziemskich.
zespół norm prawnych zawartych głównie w umowach międzynarodowych, które odnoszą się do zatrudnienia i stosunków pracy;
