prahistoria
Encyklopedia PWN
termin określający najstarsze dzieje ludzkie, od pojawienia się człowieka do wynalezienia pisma, które w różnych rejonach świata zapoczątkowuje historię opisywaną w tekstach przez współczesnych świadków zdarzeń w ich rodzimych lub urzędowych językach.
archeologia
nauka historyczna badająca przeszłość dawnych społeczeństw (głównie na podstawie wykopalisk), źródłoznawcza dziedzina szeroko pojmowanej historii (łącznie z prahistorią).
[gr. archḗ‘zasada’, ‘podstawa’, ‘starożytny’, ‘dawny’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
żona Władysława Hołubowicza, archeolog; badacz prahistorii ziem pol., zwłaszcza Śląska;
archeolog;