potęgowa
Encyklopedia PWN
niskoenerg. stany wzbudzone układu magnet., będące falowymi kombinacjami liniowymi elementarnych odchyleń lokalnego momentu magnet. od lokalnie doskonałego uporządkowania magnetycznego;
mat. dla danego szeregu potęgowego o wyrazach zespolonych 
— koło {z: |z − a| < R} o środku a i promieniu R, danym wzorem Cauchy’ego–Hadamarda 
(dopuszcza się wartości R = 0 i R = ∞);
— koło {z: |z − a| < R} o środku a i promieniu R, danym wzorem Cauchy’ego–Hadamarda (dopuszcza się wartości R = 0 i R = ∞);
teoria opisująca ciągłe (II rodzaju) przejścia fazowe (przemiana fazowa);
niemiecki filozof i matematyk; jedna z najwybitniejszych i najbardziej wszechstronnych postaci w dziejach kultury umysłowej XVII w..
linearyzacja
ogólnie — zastępowanie form złożonych formami uproszczonymi, charakteryzującymi się określoną liniowością, nie występującą w formach oryginalnych, np. l. rysunku można nazwać zastąpienie łuków krzywych odcinkami prostoliniowymi;
[łac.],
Mercator
duński matematyk, astronom i inżynier;
[merkạ:tor]
Nicolaus, właśc. N. Kauffmann, ur. ok. 1620, Eutin (Szlezwik-Holsztyn), zm. 14 I 1687, Paryż,
