polskich
Encyklopedia PWN
stała lub czasowa zmiana miejsca pobytu podyktowana względami ekonomicznymi (emigracja);
polityka Prus prowadzona w okresie zaborów, zmierzająca do rozpowszechnienia języka niemieckiego (państwowego), ewentualnie niemieckiej świadomości narodowej wśród mieszkańców ziem zajętych w wyniku rozbiorów Polski, a z upływem czasu — do wykorzenienia polskiej świadomości narodowej (wynarodowienia).
okupacja niemiecka ziem polskich 1939–45,
policyjno-wojskowy system administracji III Rzeszy na terytorium II RP, zajętym IX 1939 w wyniku niemieckiej agresji oraz po podziale państwa polskiego, dokonanym przez Niemcy i ZSRR (na podstawie układu o przyjaźni i granicy, zawartego 28 IX 1939, korygującego ustalenia paktu Ribbentrop–Mołotow z 23 VIII 1939).
Orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich, właśc. Orędzie biskupów polskich do ich niemieckich braci w Chrystusowym urzędzie pasterskim,
list wystosowany 18 XI 1965 przez Episkopat Polski do Episkopatu Niemiec pod koniec obrad Soboru Watykańskiego II;
niemieckie akcje terrorystyczne stosowane podczas II wony światowej na ziemiach polskich głównie wobec ludności wsi, obejmujące masakry bez oszczędzania dzieci, kobiet i starców, wysiedlenia, deportacje do obozów, więzień i prac przymusowych, rabunek dzieci w celu germanizacji (dzieci rabunek), palenie zabudowań, grabieże i niszczenie mienia.
