podstawą trójkąta
Encyklopedia PWN
mat. figura geometryczna płaska będąca zbiorem punktów płaszczyzny ograniczonym łamaną zamkniętą, złożoną z 3 odcinków a, b, c, zwanych bokami trójkąta;
określenie stosunków handl. w XVII–pocz. XIX w. w ramach trójkąta, którego wierzchołki wyznaczały: Europa, Afryka Zachodnia i region karaibski;
substancja składająca się z 2 lub więcej pierwiastków chemicznych, z których co najmniej 1, ale występujący w przeważającej ilości, jest metalem;
triangulacja
geod. metoda wyznaczania współrzędnych punktów geodezyjnych w terenie za pomocą układu trójkątów tworzących sieć triangulacyjną;
[łac. triangulum ‘trójkąt’],
mat. wielościan, którego jedna ściana, zwana podstawą ostrosłupa, jest dowolnym wielokątem (trójkątem, czworokątem, pięciokątem itd.), a pozostałe ściany, zwane ścianami bocznymi ostrosłupa, są trójkątami o wspólnym wierzchołku, zwanym wierzchołkiem ostrosłupa S;
w. w woj. kujawsko-pomor., w pow. włocławskim (gmina Lubraniec), na Pojezierzu Kujawskim, nad Sarnówką (prawy dopływ Zgłowiączki).
