osadowe

Encyklopedia PWN

naturalne nagromadzenie kopaliny w skorupie ziemskiej lub na jej powierzchni, w takiej formie i ilości, które umożliwiają jej gospodarce wykorzystanie obecnie lub w przyszłości.

archaik

[gr. archaikós ‘staroświecki’, archaíos ‘starożytny’],

era archaiczna, eon archaiczny, azoik, archeozoik,

geol. pierwsza wielka jednostka czasu (jednostka geochronologiczna) w dziejach Ziemi; trwał od ok. 4 mld do 2,5 mld lat temu; także jednostka chronostratygraficzna (eonotem) obejmująca powstałe w tym czasie skały.

osady,

geol. utwory powstałe na powierzchni Ziemi w wyniku nagromadzenia (sedymentacja) różnorodnych substancji przez czynniki geologiczne — wodę, lodowce, wiatr, organizmy;

petrologia

[gr.],

nauka o skałach, ich właściwościach fiz. i chem., budowie, powstawaniu, przeobrażaniu się i występowaniu w skorupie ziemskiej i płaszczu Ziemi;

diageneza

[gr. diá ‘przez’, génesis ‘pochodzenie’],

geol. przemiany fiz. i chem. osadów i skał osadowych rozpoczynające się od momentu złożenia (depozycji) osadu, z wyłączeniem zmian spowodowanych przez współcz. procesy wietrzenia oraz procesy metamorfizmu;

paleozoik

[gr. palaiós ‘stary’, ‘dawny’, zóon ‘zwierzę’],

era paleozoiczna,

era (jednostka geochronologiczna) w geologicznej historii Ziemi, najstarsza w eonie fanerozoicznym (fanerozoik), trwająca od ok. 540 mln do ok. 250 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>