orzecznik
Encyklopedia PWN
log. wyrażenie, które w zdaniu o budowie x jest B występuje na miejscu B, tj. stanowi określającą przedmiot x część orzeczenia;
językozn. istotna część orzeczenia imiennego (orzeczenie), imię lub grupa wyrazowa imienna, występująca w związku gramatycznym z łącznikiem (wyrażonym, opuszczonym lub domyślnym), a nazywająca cechę przypisaną przedmiotowi (pojęciu);
orzecznik autologiczny, orzecznik autosemantyczny,
log. orzecznik, który ma własność opisywaną przez siebie; np. słowo drukowany jest orzecznikiem autologicznym, gdy jest wydrukowane.
orzecznik heterologiczny, orzecznik heterosemantyczny,
log. określenie odnoszące się do orzeczników niemających własności, które opisują;
językozn. część zdania, część orzeczenia imiennego występująca w koniecznym związku z orzecznikiem, forma osobowa czasownika posiłkowego oznaczającego istnienie;
