opór aerodynamiczny
Encyklopedia PWN
składowa siły aerodynamicznej wywierana na ciało (np. skrzydło samolotu, pocisk) poruszające się w gazie (powietrzu), skierowana przeciwnie do jego ruchu;
opór czołowy, siła oporu,
termin stosowany na określenie oporu aerodynamicznego i oporu hydrodynamicznego;
aerodynamiczny profil, profil lotniczy,
kształt przekroju poprzecznego skrzydeł, łopat śmigła i płatów usterzenia samolotu, łopat wirnika śmigłowca, turbin i in. maszyn przepływowych, skrzydeł śruby napędowej.
składowa siły aerodynamicznej (lub siły hydrodynamicznej) wywierana na ciało (np. skrzydło samolotu, pocisk, kadłub statku) poruszające się w płynie — gazie (powietrzu), cieczy — skierowana przeciwnie do ruchu ciał;
aerodynamiczny kształt, kształt opływowy,
kształt ciał warunkujący wystąpienie małego oporu czołowego (siła aerodynamiczna) przy opływie tych ciał przez płyn.
urządzenie przeznaczone do zwiększania oporu aerodynamicznego w celu zmniejszenia prędkości samolotu (szybowca) podczas lądowania (zwłaszcza dobiegu), wykonywania manewru itp.
