ontologii
Encyklopedia PWN
grecka starożytna szkoła filozoficzna, założona przez Anystenesa z Aten na przełomie V i IV w. p.n.e. i rozwijająca się w Grecji i Rzymie do IV w. n.e.;
fenomenologia
filoz.:
[gr. phainómenon ‘zjawisko’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
filozofia
najbardziej ogólna, fundamentalna, racjonalna i krytyczna wiedza o wszystkim, co istnieje;
[gr., ‘umiłowanie mądrości’ < philéō ‘miłuję’, sophía ‘mądrość’],
kierunek idealistyczny w filozofii niemieckiej przełomu XIX i XX w. podkreślający konstytutywne znaczenie kultury dla życia jednostkowego i społecznego, w tym formowania się osobowości;
dyscyplina filoz. w dużym stopniu pokrywająca się zakresowo i treściowo z tym, co jest obecnie nazywane filozofią przyrody nieożywionej.
onto-
pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z bytem, istnieniem, istotą żywą;
[gr. on, óntos ‘byt’, ‘będące’, ‘istniejące’],
