ochrona konserwatorska
Encyklopedia PWN
ekol. zachowanie, właściwe wykorzystanie oraz odnawianie składników i zasobów przyrody żywej i nieożywionej;
system prawny trwałej opieki nad ruchomymi i nieruchomymi obiektami zabytkowymi, stanowiącymi dobra kultury narodowej, w celu ich zachowania, należytego utrzymania, społecznie celowego wykorzystania oraz udostępniania do celów naukowych, dydaktycznych i wychowawczych;
konserwacja zabytków
ustawowo zagwarantowany zakres podstawowych działań w systemie ochrony dziedzictwa narodowego;
[łac. conservare ‘zachowywać’, ‘strzec’],
archeologia
nauka historyczna badająca przeszłość dawnych społeczeństw (głównie na podstawie wykopalisk), źródłoznawcza dziedzina szeroko pojmowanej historii (łącznie z prahistorią).
[gr. archḗ‘zasada’, ‘podstawa’, ‘starożytny’, ‘dawny’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
wszelkie materialne ślady działania ludzi w przeszłości, umożliwiające rekonstrukcję różnych dziedzin ich bytowania;
