obyczaj

Encyklopedia PWN

forma zachowania powszechnie przyjęta w danej zbiorowości społ., poparta uznawaną w niej tradycją;

zool. genetycznie uwarunkowane, popędowe sposoby zachowania się osobników danego gat. w określonych sytuacjach życiowych;

budowlane obyczaje zwierząt,

zool. → obyczaje zwierząt.

Zapiski o obyczajach,

chiń. zbiór wskazówek moralno-obyczajowych,

etyka

[gr. tá ēthiká ‘traktat o obyczajach’ < ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’],

termin użyty w IV w. p.n.e. przez Arystotelesa w tytule dzieła Etyka nikomachejska na oznaczenie opisowo-krytycznego studium tego, co dotyczy etosu jako ludzkiego charakteru, obyczaju, tj. utrwalonego sposobu zachowania się w środowisku życia, zamieszkania;

konserwatyzm

[łac. conservatus ‘zachowany’],

postawa, którą charakteryzuje przywiązanie do istniejącego, zakorzenionego w tradycji stanu rzeczy (wartości, obyczajów, praw, ustroju politycznego itp.) oraz niechętny stosunek do gwałtownych zmian i nowości;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>