obrona
Encyklopedia PWN
system obrony południowo-wschodnich kresów Rzeczypospolitej przed najazdami Turków, Tatarów i Wołochów, zorganizowany ok. 1490, opierający się na stałym wojsku zaciężnym i pogranicznych zamkach;
część składowa systemu obronnego państwa, której zadaniem jest zabezpieczenie kraju przed zbrojną i dywersyjną działalnością nieprzyjaciela, ochrona ludności i dóbr kultury oraz utrzymanie sprawności i ciągłości funkcjonowania gospodarki nar. i administracji państw.;
cywilna obrona Polski 1939,
zorganizowany lub spontaniczny opór pol. oddziałów ochotniczych i ludności przeciwko grupom dywersyjnym oraz oddziałom regularnych sił zbrojnych (Wehrmachtu lub Armii Czerwonej), wkraczających do Polski IX 1939;
samoobrona pol. ludności Śląska przed niem. dywersją VIII–IX 1939;
XII 1854 wystąpienie zbrojne austral. kopaczy złota z rejonu Ballaratu w Wiktorii;
Komitet Obrony Kraju (KOK),
w Polsce organ kolegialny, utworzony 22 XII 1957 na podstawie uchwały Rady Państwa,
