obrona
Encyklopedia PWN
prawo zespół czynności prawnych zmierzających do odparcia oskarżenia lub złagodzenia odpowiedzialności;
wojsk. rodzaj bojowych działań wojsk o charakterze wymuszonym lub zawczasu planowanych, mający na celu zatrzymanie lub odparcie natarcia zazwyczaj przeważających sił nieprzyjaciela.
obrona cywilna (OC),
unormowana przepisami Konstytucji RP oraz ustawy z 21 XI 1967 O powszechnym obowiązku obrony RP (wielokrotnie nowelizowanej, tekst jednolity 2002);
terytorialne oddziały wojskowe (żołnierzy narodowości polskiej), organizowane 1937–39 w celu szkolenia rezerwistów i osób nieobjętych poborem oraz wzmocnienia sił zbrojnych w czasie pokoju;
obrona Warszawy 1939,
podczas kampanii wrześniowej działania mające na celu obronę miasta początkowo przed atakami lotnictwa niemieckiego, a następnie niemieckich wojsk lądowych.
prawo działanie zmierzające do odparcia bezpośredniego, bezprawnego i rzeczywistego zamachu na jakiekolwiek dobro przez popełnienie czynu zabronionego ustawą karną (tj. czynu stanowiącego w normalnych warunkach przestępstwo);
