oś optyczna
Encyklopedia PWN
prosta łącząca środki krzywizn powierzchni łamiących układu optycznego (powierzchni soczewek, zwierciadeł);
optycznie izotropowy kierunek w krysztale dwójłomnym (dwójłomność), w którym promień zwyczajny i nadzwyczajny mają jednakową prędkość;
zestaw elementów optycznych (soczewek, zwierciadeł, pryzmatów, płytek, elementów dyspersyjnych), tworzących obrazy przedmiotów lub przetwarzających wiązki promieni wysyłanych przez źródło światła (np. obiektyw, okular, kondensor);
fiz. punkt przecięcia się promieni świetlnych (o.o. rzeczywiste) lub ich przedłużeń (o.o. pozorne) po przejściu przez soczewkę lub odbiciu od zwierciadła, jeśli promienie padając na soczewkę (zwierciadło) tworzyły wiązkę równoległą do jej osi optycznej.
teleskop
urządzenie do odbioru promieniowania elektromagnetycznego (optycznego — teleskop optyczny, rentgenowskiego, gamma teleskopy wysokoenergetyczne, radiowego radioteleskop) ciał niebieskich, umożliwiające ogniskowanie wiązki w małym obszarze, w którym to promieniowanie może być analizowane.
[gr.],
fiz. powierzchnia ciała odbijająca regularnie i niemal całkowicie padające na nią promieniowanie (elektromagnetyczne, sprężyste, cząstek naładowanych);
