niewinności oskarżonego
Encyklopedia PWN
zasada procesu karnego stanowiąca, że oskarżonego nie uważa się za winnego, dopóki nie zostanie mu udowodniona wina.
prawo osoba fiz., której zarzuca się popełnienie przestępstwa, i przeciw której został wniesiony akt oskarżenia, także osoba, przeciw której złożono wniosek do sądu o warunkowe umorzenie postępowania;
środki prawne zapewniające ochronę praw i interesów uczestników postępowania karnego, zwłaszcza oskarżonego, w procesie karnym.
gł. reguły prawne obowiązujące organy i osoby biorące udział w postępowaniu sądowym w sprawach karnych, cywilnych i administracyjnych.
praesumptio boni viri
zasada procesu karnego głosząca, że oskarżonego nie należy uważać za winnego, dopóki wina nie została mu udowodniona (domniemanie niewinności).
[łac., ‘domniemanie niewinności’],
domniemanie, presumpcja,
prawo rozumowanie dopuszczone lub nakazane przez prawo (d. prawne), które pozwala na uznanie, że pewien fakt, niemożliwy lub bardzo trudny do stwierdzenia, został udowodniony na podstawie innych faktów, które zostały stwierdzone;
