nadzwyczajny
Encyklopedia PWN
docent
naukozn. samodzielny pracownik nauk. mający prawo wykładania na wyższej uczelni lub samodzielnego prowadzenia prac nauk.-badawczych, bądź kierownia nimi, w różnych instytucjach naukowych.
[łac. docens ‘nauczający’],
epifania
religiozn. nagłe ukazanie się (i zniknięcie) bóstwa w realnej postaci lub wizji (w czasie i przestrzeni);
[gr.],
niemiecki polityk, twórca i dyktator III Rzeszy.
Jezus Chrystus
założyciel i centralna postać chrześcijaństwa, które uważa go zarazem za człowieka i wcielonego Syna Bożego.
[gr. Iēsoús < hebr. Yě(hô)šû‘a ‘Jahwe zbawieniem’, skrócone do Yěšû‘],
Jezus z Nazaretu, ur. między 8 a 7 r. p.n.e., zm. 7 IV 30(?) r. n.e.,
prawo publiczny środek przymusu stosowany w imieniu państwa przez sąd wobec sprawcy przestępstwa lub wykroczenia, wyrażający społ. potępienie czynu zabronionego i polegający na wyrządzeniu określonej dolegliwości osobistej w takich dobrach, jak: wolność, mienie, cześć, życie.
liturgia
w staroż. Grecji w znaczeniu ogólnym służba obywatela na rzecz państwa, w węższym — system świadczeń na rzecz państwa ateńskiego V–IV w. p.n.e., do których byli zobowiązani obywatele i metojkowie;
[gr. leitourgía < leitos ‘publiczny’, érgon ‘czyn’],
