monarszy

Encyklopedia PWN

okres historii w kręgu kultury europejskiej obejmujący czasy między upadkiem cesarstwa rzymskiego a przemianami zachodzącymi w Europie w dobie odrodzenia;

absolutyzm

[łac. absolutus ‘zupełny’, ‘bezwzględny’],

system władzy w monarchiach europejskich epoki wczesnonowożytnej (XVI–XVIII w.), w których władca sprawował pełnię władzy suwerennej (suwerenność), ograniczoną jedynie zasadami prawa naturalnego oraz podstawowymi normami ustrojowymi (np. porządek sukcesji tronu).

absolutyzm oświecony,

faza absolutyzmu w Europie w 2. połowie XVIII w.;

administracja

[łac.],

zawiadywanie, zarządzanie, także zespół zarządzający (kierujący) czymś.

Akt supremacji, Act of Supremacy,

akt Parlamentu angielskiego uchwalony 1534; ustanawiał zwierzchnictwo monarchy nad Kościołem w państwie angielskim;

aratrum regale

[łac., ‘pług królewski’],

jednostka miary powierzchni gruntu;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>