metodologiczny
Encyklopedia PWN
pozytywizm
filoz. w wąskim rozumieniu — system filozoficzny (filozofii pozytywnej) A. Comte’a wyłożony w Cours de philosophie positive (t. 1–6 1830–42), w szerszym — jeden z głównych nurtów w filozofii XIX i XX w., wywodzący się z refleksji filozoficznej nad poznaniem naukowym oraz nad strukturą metodologiczną i osiągnięciami teoretycznymi i praktycznych nauk szczegółowych (zwłaszcza ścisłych).
[fr. positivisme < łac. positivus ‘oparty’, ‘uzasadniony’],
Bacon
angielski mąż stanu i filozof, prawnik.
[bẹıkən]
Francis , baron of Verulam, ur. 22 I 1561, Strand k. Londynu, zm. 9 IV 1626, Londyn,
francuski socjolog i filozof, twórca francuskiej szkoły socjologicznej.
historyzm
stanowisko filozoficzne i metodologiczne, różnie rozumiane, postulujące rozpatrywanie zjawisk społecznych i kulturowych w procesie ich powstawania i rozwoju.
[łac. < gr.],
angielski filozof, logik i ekonomista.
ekon. interdyscyplinarny kierunek naukowy, powstały w latach 70. XX w., którego przedmiotem badań są procesy społeczno-ekonomiczne zachodzące w skali całego globu wraz z ich przyrodniczymi uwarunkowaniami.