magnet
Encyklopedia PWN
magnetooptyka
dział fizyki zajmujący się badaniem wpływu pola magnet. na właściwości opt. ośrodków;
[gr.],
materiały wykazujące ferromagnetyzm (poniżej temperatury Curie) lub ferrimagnetyzm (poniżej temperatury Néela);
szczególne układy ładunków i prądów elektr., używane przy analizie pola elektromagnetycznego w dużych odległościach od źródeł i opisie oddziaływania źródeł z polem zewnętrznym.
opór magnetyczny, reluktancja, Rm,
wielkość charakteryzująca obwód magnetyczny;
rezonans paramagnetyczny elektronowy, ang. Electron Paramagnetic Resonance (EPR),
fiz. rezonansowe pochłanianie promieniowania elektromagnetycznego o częst. mikrofalowej przez substancje zawierające cząstki paramagnet., tzn. mające stały moment magnet. (cząsteczki, rodniki, atomy, jony), umieszczone w stałym polu magnet.;
materiał będący stopem amorficznym dwu- lub wieloskładnikowym, w którym metal jest składnikiem podstawowym;
