kuć
Encyklopedia PWN
archeol. okres przejściowy między końcowym etapem epoki kamienia (neolit) a epoką brązu, w trakcie którego wśród ludów neolitycznych weszły w użycie pierwsze wyroby z metalu, przede wszystkim z miedzi i złota;
dział gleboznawstwa i jednocześnie geografii regionalnej, zajmujący się rozmieszczeniem gleb na kuli ziemskiej, a także badaniem prawidłowości i przyczyn (aktualnych i hist.) ich przestrzennego zróżnicowania.
wykonywanie gwintów metodami obróbki skrawaniem (nacinanie) lub obróbki plast., rzadziej przez odlewanie lub kucie w matrycach.
huta
zakład metalurgiczny produkujący (z rud i koncentratów oraz metalonośnych półproduktów z procesów metalurgicznych i złomu metali) metale techn. i przerabiający je w procesie przeróbki plast. (walcowanie, kucie, ciągnienie, prasowanie, tłoczenie) na półwyroby i wyroby hutnicze.
[niem.],
charakterystyczny rodzaj broni białej;
długi, lekko zakrzywiony, jednosieczny miecz jap. o niezwykle twardej i ostrej głowni, uzyskanej w wyniku skomplikowanego procesu kucia i hartowania stali
