kopolimerem
Encyklopedia PWN
substancja niemetaliczna zdolna do trwałego łączenia powierzchni ciał stałych w wyniku występowania sił wzajemnego oddziaływania między k. a powierzchnią klejoną (adhezja) oraz sił spójności w spoinie klejowej (kohezja);
kopolimeryzacja
proces polimeryzacji zachodzący z udziałem co najmniej 2 różnych monomerów.
[łac.-gr.],
lakiery, których substancjami błonotwórczymi są: kopolimery chlorku winylu, chlorowany poli(chlorek winylu), poliwinylobutyral i poli(octan winylu);
metakrylowy kwas, kwas 2-metyloakrylowy, kwas 2-metylopropenowy, H2C=C(CH3)COOH,
związek organiczny, nienasycony kwas karboksylowy;
wytwarzanie na powierzchni przedmiotów, gł. metalowych (stal, miedź i jej stopy, stopy cynku), cienkich powłok niklowych, ochronno-dekoracyjnych;
chemik;
