kontynentów

Encyklopedia PWN

szósty okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej, trwający od ok. 295 do 250 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały.

Tetyda,

geol. nazwa wprowadzona pod koniec XIX w. przez E. Suessa na określenie wielkiego oceanu rozdzielającego w dawnych epokach geologicznych Europę i Afrykę;

trias

[gr.],

najstarszy okres (jednostka geochronologiczna) ery mezozoicznej, trwający od ok. 250 do ok. 203 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna), obejmujący powstałe w tym czasie skały.

akrecja

[łac. accretio ‘przyrastanie’],

geol. rozrost litosfery wskutek powstawania jej nowych fragmentów w strefach ryftów; jedno z podstawowych pojęć teorii tektoniki płyt;

alpidy,

geol. orogeny powstałe w wyniku procesów orogenezy alpejskiej;

dinozaury, Dinosauria,

nadrząd lądowych gadów naczelnych (archozaurów). Występowały od późnego triasu (ok. 200 mln lat temu) do końca kredy (65 mln lat temu) na wszystkich kontynentach; z terenów Polski znane z jurajskich tropów z Gór Świętokrzyskich oraz fragmentów szkieletów teropodów: z końca triasu z Lisowic na Śląsku (powiat lubliniecki) i wczesnej jury z Sołtykowa w Górach Świętokrzyskich.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>