konstrukcyjne
Encyklopedia PWN
holenderski konstruktor lotniczy, instruktor pilot, przemysłowiec, wynalazca.
jednomiejscowe samochody wyścigowe o otwartym nadwoziu i kołach wystających poza jego obrys;
fundament
bud. najniżej położony element konstrukcyjny obiektu budowlanego przenoszący oddziaływanie (obciążenia) konstrukcji nośnej na podłoże gruntowe.
[łac.],
geotechnika
dyscyplina nauk. zajmująca się zastosowaniem teorii nauk. i metod inżynieryjnych pozwalających na uzyskanie, interpretację i wykorzystanie wiedzy o gruntach (skałach) w celu ustalenia warunków budowlanych na danym terenie.
[gr. gḗ ‘ziemia’, téchnē ‘sztuka’, ‘nauka’, ‘ rzemiosło’],
miasto w województwie lubuskim, na pograniczu Równiny Gorzowskiej i Kotliny Gorzowskiej, nad Wartą i jej prawym dopływem Kłodawką; siedziba wojewody lubuskiego i starosty pow. gorzowskiego, pow. grodzki.
dział techniki obejmujący całokształt procesów związanych z wydobywaniem z ziemi kopalin użytecznych, ich przeróbką (wzbogacanie kopaliny) w celu racjonalnego wykorzystania i dostosowania do potrzeb użytkowników; również dział gospodarki.
