klasyczny
Encyklopedia PWN
ekonomia
nauka badająca społeczny proces gospodarowania.
[gr. oíkos ‘dom’, nómos ‘prawo’],
kierunek w ekonomii, opozycyjny wobec klasycznej szkoły w ekonomii, związany z historyzmem (głównie na gruncie brytyjskim i amerykańskim), negujący obiektywny charakter praw ekonomicznych, sięgający do idei romantyzmu i nacjonalizmu, głoszący idee protekcjonizmu wychowawczego, nawiązujące do myśli merkantylistycznej (merkantylizm), charakterystyczny dla państw, które w stosunku do Anglii i Francji z opóźnieniem weszły na drogę przemysłowego rozwoju, jak: Niemcy, Rosja, Polska.
iurisprudentia
w starożytnym Rzymie wiedza prawnicza w szerokim znaczeniu, podbudowana znajomością prawa i doświadczeniem w jego stosowaniu przez uczonych prawników;
[łac., ‘nauka prawa’, ‘prawoznawstwo’],
koncepcja teoretyczna i postawa światopoglądowa oparta na indywidualistycznej koncepcji człowieka i społeczeństwa, głosząca, że wolność [łac. liberalis ‘dotyczący wolności’] i nieskrępowana przymusem politycznym działalność jednostek mają wartość nadrzędną i są najpewniejszym źródłem postępu we wszystkich sferach życia zbiorowego.
ekon. doktryna głosząca wolność gospodarowania, wywodząca się z idei leseferyzmu, także polityka gospodarcza oparta na tych zasadach.
psychologia
współcześnie, w najszerszym rozumieniu — nauka zajmująca się ludzkimi czynnościami lub zachowaniami, które składają się zarówno z subiektywnych procesów umysłowych, jak i z zewnętrznych, obiektywnych i fizycznych reakcji;
[gr. psychḗ ‘dusza’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
