klasyczna
Encyklopedia PWN
inżynier, specjalista w dziedzinie mechaniki teoretycznej.
humanizm
termin wprowadzony w XIX w. przez historyków zajmujących się badaniem przełomu średniowiecza i renesansu na oznaczenie prądu umysłowego, który — w ich rozumieniu — polegał na odrodzeniu znajomości języków i literatury klasycznej;
[łac. humanus ‘ludzki’],
grupa dyscyplin sport. uprawianych na kajakach i kanadyjkach obejmująca: k. klasyczne (tzw. płaskie) i górskie oraz maraton kajakowy, k. żaglowe i piłkę kajakową (tzw. kajak polo);
niemiecki ekonomista, przedstawiciel starszej historycznej szkoły w ekonomii;
kompozyt
materiał utworzony z co najmniej 2 komponentów (faz) o różnych właściwościach w taki sposób, że ma właściwości lepsze i/lub właściwości nowe (dodatkowe) w stosunku do komponentów wziętych osobno lub wynikających z prostego sumowania ich właściwości;
[łac. compositus ‘złożony’],
dyscyplina filoz. w dużym stopniu pokrywająca się zakresowo i treściowo z tym, co jest obecnie nazywane filozofią przyrody nieożywionej.
dyrygent i kompozytor.
efekty występujące w przyrodzie, których wyjaśnienie jest możliwe jedynie na gruncie teorii kwantowych i wymaga odejścia od teorii klasycznej;
teorie fizyczne opisujące procesy, w których biorą udział mikrocząstki (np. atomy, cząstki elementarne), uwzględniające dyskretny (nieciągły) charakter wielkości fizycznych opisujących stany mikrocząstek (kwantowanie);
sztuka barokowego klasycyzmu francuskiego związana z okresem panowania (1643–1715) Ludwika XIV;
pisarz i poeta arabski z epoki Abbasydów;
architekt francuski, jeden z najwybitniejszych architektów baroku we Francji.
filoz. nauka filozoficzna, której przedmiotem są pryncypia (pierwsze zasady strukturalne) bytu;
dziedzina nauki, wiedzy i techniki obejmująca wszystko, co jest związane z pomiarami.
polski archeolog, egiptolog, historyk sztuki.
filoz., religiozn. uczucie skierowane do osoby (miłość: Boga, bliźniego, oblubieńcza, rodzicielska, braterska) lub przedmiotu (miłość ojczyzny), wyrażające się w pragnieniu dla nich dobra (i czynienia go), szczęścia i zachowania ich istnienia.
wachlarz 30 tematycznych programów audio (muzyka klasyczna, jazzowa, rock, blues, rap, country, muzyka filmowa).
poeta arabski z epoki Abbasydów;
Materiały dodatkowe
Tabele, zestawienia
Słownik języka polskiego PWN
broń konwencjonalna, klasyczna «wszystkie rodzaje broni z wyjątkiem broni masowej zagłady»
filologia klasyczna «nauka o językach, piśmiennictwie oraz kulturze starożytnej Grecji i starożytnego Rzymu»
kombinacja klasyczna, norweska «konkurencja narciarska dla mężczyzn, składająca się z biegu na dystansie 15 km i skoków na średniej skoczni»
łacina klasyczna «język warstw kulturalnych zachodniej części Imperium Rzymskiego w I w. p.n.e. i w I w. n.e., utrwalony w literaturze rzymskiej»
klasyczny
• klasycznie • klasyczność
1. «odnoszący się do starożytnej kultury greckiej i rzymskiej»
2. «związany z kierunkami mającymi charakter nawrotu do antyku»
3. «typowy dla jakichś rzeczy, sytuacji, zachowań itp.»
4. «powstały w okresie przed najnowszymi odkryciami naukowymi i osiągnięciami w danej dziedzinie»
• klasycznie • klasyczność
gimnazjum klasyczne «gimnazjum humanistyczne prowadzące naukę języków starożytnych»
języki klasyczne «język grecki i łaciński»
styl klasyczny zob. żabka w zn. 6.