klasyczna
Encyklopedia PWN
joga
jeden z 6 indyjskich ortodoksyjnych systemów filozoficznych, opracowany w Indiach: zespół praktyk ascetyczno-duchowych prowadzących do osiągnięcia wyzwolenia (moksza) dzięki opanowaniu ciała i umysłu; stan zjednoczenia duszy z bezosobowym absolutem (brahman) lub osobowym bogiem (iśwara); ascetyczno-medytacyjna metoda wewnętrznego samodoskonalenia, relaksacji lub osiągnięcia paranormalnych zdolności, wspólna hinduizmowi i nurtom niehinduiskim; system filozoficzny (darśana).
[sanskr. yoga ‘zaprzęganie’, ‘łączenie’, ‘ujarzmienie’, ‘skupienie’],
najwybitniejszy poeta Polski przedrozbiorowej, twórca polskiego języka literackiego.
mat. rozwiązanie zadania konstrukcyjnego, czyli zadania polegającego na znalezieniu za pomocą określonych metod pewnych punktów, prostych, odcinków, względnie innych figur — gdy dane są figury wyjściowe.
manieryzm
termin używany w historii sztuki, przyjęty od lat 20. XX w. na określenie zjawisk w sztuce europejskiej XVI w.
[fr. maniérisme < manière ‘sposób’],
fundamentalna teoria fizyczna opisująca oddziaływanie mikroobiektów materii między sobą oraz z zewnętrznymi polami, głównie z polem elektromagnetycznym.
mitologia Greków i Rzymian, mitologia klasyczna,
ogół mitów i legend właściwych kulturze greckiej i rzymskiej, także nauka zajmująca się ich badaniem.
