klacz
Encyklopedia PWN
klacz, kobyła,
samica konia (zw. też kobyłą), osła, muła, osłomuła, zebry oraz wielbłąda.
pełnej krwi angielskiej koń, folblut, anglik,
rasa koni, wyhodowana na przeł. XVII i XVIII w. w Anglii jako konie wyścigowe;
lokalna rasa gorącokrwistych koni typu wszechstronnie użytkowego;
rasa małych koni górskich, wyhodowana w XVII w. we wschodnich Karpatach (na Huculszczyźnie) przez skrzyżowanie koni wywodzących się od dzikiego tarpana i ras mongolskich (pochodzących od konia Przewalskiego) z końmi szlachetnymi (ostatnio zwłaszcza arabami);
szlachetne konie półkrwi wyhodowane w południowo-wschodniej Polsce z miejscowych koni prymitywnych, uszlachetnianych końmi czystej krwi arabskiej, pełnej krwi ang., końmi austro-węgierskimi (gł. rody: Furioso, Schagya, Przedświt, Gidran i Nonius) oraz lipicanerami i końmi wielkopolskimi;
masztalerz
dawniej starszy stajenny sprawujący w dworskich stajniach nadzór nad służbą, końmi, sprzętem, taborem itp. (komorę stajni lub wozowni, gdzie przechowywano zaprzęgi, siodła, czapraki itd., zw. masztarnią);
[czes. < niem.],
