keczua
Encyklopedia PWN
Keczua, Kiczua, hiszp. Quichua, Quechua, nazwa własna Runa,
Indianie Ameryki Południowej zamieszkujący doliny śródandyjskie (2500–3800 m n.p.m.) w Peru, Ekwadorze, Boliwii, Argentynie, Chile;
keczua język, język kiczua,
izolowany język Indian Ameryki Południowej z grupy andyjskiej (andyjskie języki);
pisarz peruwiański, tworzący w języku hiszp. i keczua;
latynoamer. naród wyłaniający się stopniowo z indiańskiego i hiszp. podłoża etnorasowego, kształtowany w granicach Boliwii;
Indian języki, języki indiańskie,
języki rdzennej ludności Ameryki prekolumbijskiej, do których zalicza się ok. 1000 etnolektów (najniższych jednostek klasyfikacyjnych używanych w klasyfikacji genetycznej, a obejmujących gwary, dialekty, zespoły dialektów i języki), bardzo zróżnicowanych, sklasyfikowanych w ok. 150 rodzinach, najczęściej ze sobą nie spokrewnionych;
Pachacuti
przydomek wielu przedinkaskich władców peruwiańskich, wicekróla Francisco de Toledo oraz imię Inki Yupanquiego (w keczua: Pacha Kuti Inqa Yupanki), założyciela rodu w Cuzco, ojca Tupy Inki Yupanquiego i dziada Huayny Capaca Inki;
[pacziakụti; keczua pacha kuti ‘odwrócenie czasoprzestrzeni’, ‘przewrót’, ‘rewolucja’, ‘wojna’, ‘ten, kto ich dokonuje’],
