katalizatorem

Encyklopedia PWN

cement
[łac. caementum ‘kamień tłuczony’],
sproszkowany mineralny materiał wiążący (spoiwo budowlane), który po wymieszaniu z wodą tworzy plastyczną mieszankę (zaczyn), mającą zdolność twardnienia w wodzie (co jest korzystne dla późniejszych własności wyrobów cementowych) i na powietrzu, dając sztuczny kamień odporny na działanie wody;
chem. obszar powierzchni katalizatora stałego (kontaktu), na którym zachodzi chemiczna adsorpcja cząstki substratu i tworzenie się kompleksu aktywnego.
dział chemii zajmujący się wszystkimi znanymi pierwiastkami chem, zarówno występującymi w przyrodzie, jak i otrzymywanymi sztucznie, oraz ich połączeniami, z wyjątkiem tych związków węgla, które są węglowodorami i ich pochodnymi;
gałąź przemysłu przetwórczego, w której zasadnicze procesy produkcyjne są procesami chemicznymi; stanowi rozwinięcie techniczno-użytkowego nurtu chemii, uprawianego od pradziejów w ramach rozmaitych rzemiosł.
chromatografia
[gr. chrṓma ‘barwa’, gráphō ‘piszę’],
metoda rozdzielania jednorodnych mieszanin na składniki, w której wykorzystuje się różnicę sił oddziaływania tych składników z fazą ruchomą i nieruchomą (stacjonarną).
związek chemiczny składający się z dużego organicznego kationu i nieorganicznego lub organicznego anionu, krzepnący w temperaturze niższej od temperatury pokojowej i charakteryzujący się małą lepkością;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia