kalorymetria
Encyklopedia PWN
kalorymetria
dział chemii fiz. i fizyki obejmujący metody pomiarów efektów cieplnych towarzyszących różnym procesom fiz., chem. i biol. — reakcjom chem. (np. reakcjom spalania), przemianom fazowym (zwłaszcza zmianom stanów skupienia, jak wrzenie, sublimacja), rozpuszczaniu, adsorpcji, rozpadowi promieniotwórczemu, przemianom materii w organizmach oraz parametrów charakteryzujących cieplne właściwości ciał (np. pomiary ciepła właściwego, przewodności cieplnej);
[łac. caloris ‘ciepło’, gr. métron ‘miara’],
fizykochemik;
zespół metod analitycznych, których istotą jest pomiar zmian właściwości badanego materiału (obiektu) w czasie zmian temperatury.
fizykochemik niemiecki.
kalorymetr
przyrząd do pomiaru ilości ciepła wydzielonego lub pochłoniętego przez układ podczas przemiany fiz. lub chem. (kalorymetria);
[łac.-gr.],
metrol. materiał lub substancja, których wartości ich właściwości (jedna lub więcej) są dostatecznie jednorodne i na tyle dobrze określone, aby ciała te mogły być stosowane do wzorcowania przyrządu, do oceny metody pomiarowej lub do przypisania wartości właściwościom materiałów;
