językoznawstwie
Encyklopedia PWN
językoznawstwo, lingwistyka,
nauka o językach indywidualnych i o języku w ogóle, tzn. o charakterystycznej dla człowieka zdolności mówienia, która odróżnia go od zwierząt.
w ujęciu przedstawicieli gramatyki transformacyjno-generatywnej typ językoznawstwa, które za gł. cel badań uważa wyodrębnienie i klasyfikację różnego rodzaju jednostek językowych (nierozkładalnych w danej płaszczyźnie językowej elementów o charakterze abstrakcyjnym);
terminem tym określa się 3 różne, choć wzajemnie powiązane zjawiska w językoznawstwie ang. 1930–60;
dział językoznawstwa zajmujący się hist. rozwojem języka;
prąd metodol. ukształtowany w językoznawstwie amer. w latach 80. XX w.;
