instrumentację
Encyklopedia PWN
muz. dobór i określenie sposobu użycia instrumentów w orkiestrze (lub zespole kameralnym), znajdujące odbicie w partyturze utworu; także przedmiot nauczania w uczelniach muz. (zwłaszcza na wydziałach kompozycji i dyrygentury).
ukształtowanie głoskowej warstwy utworu poet. polegające na łączeniu podobnych lub kontrastowych dźwięków mowy (samogłosek, spółgłosek), ich zagęszczaniu i porządkowaniu w celu osiągnięcia określonego efektu artystycznego;
francuski kompozytor i dyrygent.
sonorystyka
muz. tendencja w muzyce współcz. do podkreślania walorów brzmieniowych utworu, do wyzyskania odpowiednio zróżnicowanego brzmienia, m.in. przez odpowiedni dobór środków wykonawczych i artykulacyjnych (artykulacja), a więc przez odpowiednią instrumentację i często nowe, niekonwencjonalne sposoby wydobywania dźwięków z instrumentów (preparacja);
[łac.],
Strawinski, Strawiński, Igor F., ur. 17 VI 1882, Oranienbaum k. Petersburga, zm. 6 IV 1971, Nowy Jork,
kompozytor rosyjski.
artykulacja
muz. sposób wydobywania dźwięków realizowany przez wykonawcę na podstawie norm przekazanych przez tradycję (muzyka dawna, lud.) lub wskazówek kompozytora zawartych w partyturze, takich jak: legato, staccato, arco, pizzicato, col legno, glissando, frullato, tremolo, con sordino, Ped. (z użyciem pedału) itd.;
[łac.],
