holografii optycznej
Encyklopedia PWN
holografia
technika zapisu i odtwarzania pól falowych, np. świetlnych, mikrofalowych, akustycznych, elektronowych, której istotną cechą jest możliwość zapisu na nośniku informacji zarówno o amplitudzie, jak i o fazie fali.
[gr.],
blat dł. 1,5–4 m i szer. 1–2 m, o konstrukcji zapewniającej maks. sztywność, z otworami umożliwiającymi mocowanie elementów opt. na całej powierzchni;
laser
urządzenie wzmacniające lub generujące spójne promieniowanie elektromagnetyczne (fotony) w zakresie widmowym między daleką podczerwienią a nadfioletem;
[ang. Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation ‘wzmacnianie światła przez wymuszoną emisję promieniowania’],
optyka
dziedzina nauki i techniki zajmująca się światłem — zjawiskami związanymi z jego generowaniem, rozchodzeniem się, detekcją, oddziaływaniem z materią i wynikającymi z nich zastosowaniami;
[gr. optikḗ ‘nauka o zjawiskach wzrokowych’],
zjawisko superpozycji fal świetlnych; interferencja fal.
badania (metody) dostarczające informacji o stanie materiałów oraz wykonanych z tych materiałów elementów, urządzeń, instalacji w sposób, który nie wpływa na ich przydatność użytkową.
