harmoniczny

Encyklopedia PWN

[łac.],

sekwencja,

muz. przenoszenie motywu lub frazy melodycznej (p. melodyczna), albo całej struktury harmonicznej (p. harmoniczna), o określony interwał w górę (p. wznosząca się) lub w dół skali (p. opadająca);

szereg Fouriera,

mat. szereg trygonometryczny postaci:

ton

[gr.],

fiz., muz. dźwięk prosty (harmoniczny) o jednej częst., uzyskiwany np. w chwilę po pobudzeniu widełek strojowych, także jeden z tzw. t. górnych, harmonicznych lub składowych dźwięku, czyli alikwotów;

Afryka. Muzyka.

akcent

[łac. accentus ‘przyśpiew’],

muz. wyróżnienie dźwięku lub współbrzmienia w przebiegu muz., gł. przez głośniejsze wykonanie (akcent dynamiczny, w notacji muz. zaznaczany np. sf, sfz, >), nadanie mu większej wartości rytmicznej, wydłużenie go (akcent rytmiczny) lub przez umieszczenie w wyższym rejestrze (akcent meliczny)

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>