harmoniczny
Encyklopedia PWN
kompozytor austriacki przedstawiciel klasycyzmu w muzyce, najstarszy z tzw. klasyków wiedeńskich.
homofonia
muz. rodzaj techniki kompozytorskiej, a także rodzaj faktury muz., którego istotą jest priorytet jednej melodii (najczęściej w głosie najwyższym) w stosunku do akompaniamentu harmonicznego (akordy, figuracje), w przeciwieństwie do polifonii;
[gr.],
kadencja
muz.:
[łac.],
magnetofon
urządzenie do zapisywania (rejestracji) na taśmie magnet. (magnetyczny zapis) i odczytywania z niej sygnału fonicznego (dźwięku przetworzonego na sygnał elektr.);
[gr.],
dział analizy mat., poświęcony abstrakcyjnym uogólnieniom znanych pojęć geometrii klas. i matematyki elementarnej: długości odcinka, pola wielokąta, objętości wielościanu, 0-wymiarowej miary liczącej, tzn. liczby elementów zbioru.
zjawiska opt., w których polaryzacja elektr. ośr. materialnego zależy w sposób nieliniowy od natężenia pola elektr. fali świetlnej przechodzącej przez ten ośr.
