harmoniczny
Encyklopedia PWN
kompozytor austriacki.
muz. rodzaj skali diatonicznej, w swej naturalnej postaci z półtonami między 2. a 3. oraz 5. a 6. dźwiękiem (stopniem skali), zaś w tzw. postaci harmonicznej — także między 7. a 8. dźwiękiem.
zdolność rozpoznawania przez człowieka różnic wysokości, barwy i głośności dźwięków (słuch wysokościowy, tembrowy i dynamiczny), także liczby współbrzmiących dźwięków i ich wzajemnych relacji (słuch harmoniczny, analityczny);
nauka o naprężeniach i odkształceniach powstających w sprężystym ciele stałym pod wpływem działania obciążeń zewn., zmian strukturalnych związanych ze zmianą objętości i in. czynników.
styl
muz. sposób wypowiedzi muzycznej, uwarunkowany tendencjami estetycznymi epoki, tradycją muzyczną i indywidualnymi predyspozycjami twórcy;
[łac.],
mat. szereg postaci 
, gdzie współczynniki an, bn są liczbami rzeczywistymi;
, gdzie współczynniki an, bn są liczbami rzeczywistymi;
