harmoniczny
Encyklopedia PWN
muz. w systemie dur-moll funkcja kumulowania i rozładowywania napięcia przypisywana odpowiednim dźwiękom skali i akordom na nich zbudowanym; potocznie — akord o określonej strukturze, także jego literowo-cyfrowy symbol.
mat. funkcja spełniająca równanie Laplace’a; dokładniej — funkcja rzeczywista u (określona na otwartym podzbiorze Ω przestrzeni ℝ, n ≥ 2, mająca ciągłe pochodne cząstkowe do rzędu 2. włącznie), która spełnia równanie 
dla wszystkich x ∈ Ω.
dla wszystkich x ∈ Ω.
generacja harmonicznych światła, powielanie częstości światła,
wytwarzanie z promieniowania laserowego o częst. podstawowej (ω) promieniowania o częst. będących wielokrotnością częst. podstawowej (2ω, 3ω, ... , nω );
dla liczb a1, a2, ... , an, różnych od zera — liczba określona wzorem n/(1/a1 + 1/a2 + ... + 1/an);
analiza harmoniczna, analiza fourierowska,
dział matematyki obejmujący teorię szeregów Fouriera, przekształcenia Fouriera oraz ich liczne uogólnienia i zastosowania.
drgania harmoniczne, drgania proste, drgania sinusoidalne,
fiz. najprostszy rodzaj drgań okresowych (akustycznych, elektrycznych, mechanicznych), podczas których charakteryzująca je wielkość fizyczna A (np. wychylenie ciała, napięcie elektryczne) zmienia się według wzoru: A = A0sin(ωt + φ0), gdzie A0 — amplituda, ω — częstość kątowa, t — czas, φ0 — faza początkowa.
