halsztacki

Encyklopedia PWN

halsztacki okres,
archeol. okres w podziale chronologicznym pradziejów środkowej Europy, wydzielony w obrębie wczesnej epoki żelaza;
halsztacka kultura,
archeol. jedna z ważniejszych kultur wczesnej epoki żelaza na terenach Europy leżących poza kręgiem klas. cywilizacji śródziemnomor., datowana na ok. 800–400 p.n.e.;
Celtowie, gr. Keltoí, Kéltai, łac. Celtae,
grupa ludów indoeuropejskich;
Hallstatt
[hạlsztat],
w. w środkowej Austrii, w kraju związkowym Górna Austria, w krainie hist. Salzkammergut, malowniczo położona na zachodnim brzegu jez. Hallstätt i północnych stokach masywu Dachstein;
horakowska kultura,
archeol. lokalne ugrupowanie z wczesnej epoki żelaza, z terenu południowych i środkowych Moraw, wchodzące w skład kultury wschodniohalsztackiej, z którą łączy je podobny rozwój;
Ilirowie, gr. Illyrioí, łac. Illyrii,
lud indoeuropejski zamieszkujący u schyłku epoki brązu i we wczesnej epoce żelaza (głównie okres halsztacki) tereny między wschodnim wybrzeżem Adriatyku a środkowym Dunajem (późniejsza Iliria);
Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>

Słownik języka polskiego

Kliknij, aby zobaczyć „halsztacki” w Słowniku języka polskiego
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia