grzejne
Encyklopedia PWN
urządzenie roln. do parowania ziemniaków przeznaczonych do bezpośredniego skarmiania lub zakiszania, a także do podgrzewania wody;
materiał uzyskany przez spiekanie proszków ceramicznych (najczęściej tlenków, węglików, borków, azotków, krzemków, siarczków niektórych pierwiastków, np. glinu, cyrkonu, żelaza, chromu, niklu, krzemu oraz pierwiastków ziem rzadkich)
wielofazowe tworzywo ceramiczne, złożone z krystalicznych ziaren o składzie zbliżonym do kordierytu Mg2Al3[AlSi5O18] oraz ziaren enstatytu (β-Mg2[Si2O6]) i mullitu, a także bezpostaciowej krzemionki SiO2;
elektroda
część przewodząca (np. z metalu lub półprzewodnika) w aparacie (urządzeniu) elektr. (np. elektrolizerze, zgrzewarce) lub przyrządzie elektronicznym (np. tranzystorze, tyrystorze, lampie elektronowej), granicząca bezpośrednio ze środowiskiem (np. gazem, elektrolitem, półprzewodnikiem), do którego doprowadza (katoda, emiter, źródło) lub z którego odprowadza (anoda, kolektor, dren) nośniki prądu elektr., bądź w którym steruje ich ruchem (przepływem prądu) za pomocą odpowiednio zlokalizowanego pola elektr. (bramka, siatka).
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
rodzaj grzejnika elektr.;
urządzenie, w którym woda w wyniku ogrzewania zmienia stan skupienia i staje się parą nasyconą lub przegrzaną o ciśnieniu wyższym od atmosferycznego; para jest użytkowana na zewnątrz kotła;
