gruntowe
Encyklopedia PWN
nauka będąca podstawową dyscypliną geotechniki.
oaza
ekol. miejsce na pustyni lub półpustyni o względnie bujnej roślinności z naturalnym (rzeka, źródło) lub sztucznym (kanał nawadniający, studnia artezyjska) nawodnieniem;
[łac. < gr. < egip.],
hydrol. niewielkie, płytkie (do 5 m), okrągłe lub owalne jezioro powstałe w zagłębieniu po stopionej bryle martwego lodu lub lodu gruntowego;
zespół zabiegów z zakresu melioracji, polegających na ograniczeniu lub likwidacji trwałego bądź okresowego nadmiaru wody w glebie;
ostrokrzew, Ilex,
rodzaj roślin okrytozalążkowych drzewiastych z rodziny ostrokrzewowatych (Aquifoliaceae);
Polesie, białorus. Palessie, ukr. Polissia,
równina na Białorusi, Ukrainie oraz w Polsce (zachodni skraj), w dorzeczach Bugu i Dniepru z Prypecią;
