galwaniczne

Encyklopedia PWN

ogniwo galwaniczne, w którym elektrodą ujemną jest zwykle cynk, elektrodą dodatnią tlenek rtęci(II) — w niektórych ogniwach z dodatkiem ditlenku manganu, MnO2, a elektrolitem roztwór wodorotlenku potasu: Zn | KOH | HgO;
ogniwo galwaniczne, w którym elektrodą ujemną jest cynk, elektrodą dodatnią — tlenek srebra(I), elektrolitem — roztwór wodorotlenku potasu: Zn| KOH| Ag2O;
ogniwo galwaniczne zbudowane z 2 identycznych półogniw (elektrod) różniących się stężeniem składnika biorącego udział w reakcjach elektrochemicznych;
ogniwo galwaniczne złożone z elektrody zbudowanej z rtęci pokrytej pastą rtęci z siarczanem rtęci(I) (elektroda dodatnia) i elektrody z amalgamatu kadmu (elektroda ujemna), zanurzonych w nasyconym lub nienasyconym roztworze siarczanu kadmu; wynalezione 1892 przez amer. inż. E. Westona;
ogniwo galwaniczne stosowane jako wzorzec siły elektromotorycznej (SEM), służące do wzorcowania przyrządów mierzących napięcie elektr. i wyznaczania SEM innych ogniw metodą kompensacyjną;
pokrywanie powierzchni przedmiotów metalowych (gł. ze stopów żelaza) cienką powłoką ołowiu w celu odizolowania metalu od środowiska korozyjnego (zwłaszcza kwasu siarkowego);
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia