głębią morską

Encyklopedia PWN

hydrol. fale tworzące się na powierzchni mórz i oceanów lub wewnątrz nich;

hydrol. największe i najbardziej regularne okresowe ruchy wód oceanicznych, objawiające się rytmicznymi zmianami poziomu morza, wywołane przyczynami astronomicznymi (siłami przyciągania Księżyca i Słońca) oraz siłami bezwładnościowymi w układzie Ziemia–Księżyc–Słońce;

zatoki morskie,

prawo wyraźnie zaznaczone wgłębienie linii brzegu morza, większe niż zwykłe wcięcie w głąb lądu;

Bałtyckie, Morze, Bałtyk, duń. Østersøen, est. Läänemeri, fiń. Itämeri, lit. Baltijos jūra, łot. Baltijas jūŗa, niem. Ostsee, ros. Bałtịjskoje mọrie, szwedz. Ostersjön, ang. Baltic Sea,

śródlądowe, półzamknięte morze epikontynentalne Oceanu Atlantyckiego, leżące w Europie Północnej między Półwyspem Skandynawskim a środkową i wschodnią częścią lądu europejskiego.

mezozoik

[gr. mésos ‘środkowy’, zṓon ‘istota żyjąca’, ‘zwierzę’],

era mezozoiczna,

środkowa era (jednostka geochronologiczna) eonu fanerozoicznego (fanerozoik) w geologicznej historii Ziemi, trwająca od ok. 250 do 65 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>