funkcjonalizm
Encyklopedia PWN
funkcjonalizm
etnogr. orientacja teoretyczna i metodologiczna w antropologii społecznej i etnologii;
[łac.],
funkcjonalizm
arch. kierunek w architekturze, urbanistyce i sztuce użytkowej, którego głównym założeniem było wysunięcie na plan pierwszy funkcji i uzależnienie od niej zarówno elementów technicznych (materiał, konstrukcja), jak i estetycznych (forma).
[łac.],
funkcjonalizm
określenie poglądów głoszonych (zwłaszcza na przeł. XIX i XX w.), przez niektórych pozytywistycznie i fenomenalistycznie nastawionych metodologów nauk przyr. i społecznych,
[łac.],
funkcjonalizm socjologiczny, zw. także analizą funkcjonalną, podejściem strukturalno-funkcjonalnym,
orientacja teoretyczna w socjologii przykładająca szczególną wagę do badania instytucji społecznej z punktu widzenia wypełnianych przez nie funkcji społecznych.
wspólna nazwa 2 pokrewnych kierunków w prawoznawstwie: realizmu prawniczego i jurysprudencji, ukształtowanych gł. w USA w 1. poł. XX w. pod wpływem filozofii pragmatyzmu i zgodnie z duchem prawa anglosaskiego, opartego w znacznej części na precedensach sądowych;
