fotoelektryczny
Encyklopedia PWN
elektron
cząstka elementarna o masie me = 0,510 998 902(21) MeV/c2 (9,109 381 88(72) · 10–31 kg) i ładunku elektrycznym e = −1,602 176 462(63) · 10–19 C, występująca w 2 stanach ładunkowych: jako ujemny — negaton, i dodatni — pozyton;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’],
elektronika
dziedzina nauki i techniki, zajmująca się wykorzystaniem zjawisk związanych z ruchem elektronów swobodnych w próżni, gazach i ciałach stałych (głównie półprzewodnikach);
[gr.],
grupa zjawisk fizycznych, w których zarówno uwidacznia się wpływ pola elektrycznego na własności optyczne substancji (zjawisko elektrooptyczne Kerra, zjawisko Starka), jak i odwrotnie — występują zmiany własności elektrycznych substancji pod wpływem padającego światła (fotoelektryczne zjawisko wewnętrzne, emisja fotoelektronowa).
elektrooptyka
dział fizyki badający związki między zjawiskami elektr. i optycznymi;
[gr.],
zakład przemysłowy lub zespół urządzeń wytwarzających energię elektryczną z różnych form energii pierwotnej (nie przetworzonej);
aparat rejestrujący obraz w postaci mapy bitowej, wytwarzanej przez przetwornik fotoelektryczny (przetwornik CCD, CCD) i współpracujący z nim przetwornik analogowo-cyfrowy (przetwarzanie analogowo-cyfrowe).
