fonicznymi
Encyklopedia PWN
morfonologia
językozn.:
[gr. morphḗ ‘kształt’, ‘postać’, phōnḗ ‘dźwięk’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
nadajnik radiokomunik., w którym fale nośne są modulowane sygnałem fonicznym przesyłanym z rozgłośni radiowej.
odbiornik radiofoniczny, pot. radio,
telekom. rodzaj odbiornika radiokomunikacyjnego powszechnego użytku, przeznaczonego do odbioru i przetwarzania emitowanych przez stacje nadawcze fal radiowych wielkiej częst. przenoszących sygnały foniczne.
urządzenie elektroniczne przeznaczone do selektywnego odbioru sygnałów niesionych przez fale radiowe (emitowane przez nadajnik radiokomunikacyjny), a także do ich przetwarzania, ewentualnie rejestracji.
urządzenie do odtwarzania sygnałów fonicznych lub wizyjnych (lub obu jednocześnie) zapisanych na odpowiednich nośnikach (taśmie magnet., płycie CD).
telekom. usługa oferowana abonentom sieci telefonicznych i telefonii komórkowej (telekomunikacyjna sieć);
