ferromagnetyczne
Encyklopedia PWN
ferryt
składnik strukturalny wielu stopów żelaza, będący roztworem międzywęzłowym (roztwór stały) węgla w żelazie α (Fe α) i krystalizującym, tak jak Fe α, w sieci regularnej przestrzennie centrowanej (typ A2), wewnątrz której są rozmieszczone atomy węgla.
[łac. ferrum ‘żelazo’],
histereza
fiz. zależność zmiany parametrów charakteryzujących stan układu (np. ciała) lub jego właściwości, wywołanej zmianami czynników zewn., od stanów poprzedzających dany stan (tzn. od historii układu);
[gr. hystérēsis ‘brak’, ‘niedostatek’],
histereza magnetyczna, histereza ferromagnetyczna,
niejednoznaczna zależność polaryzacji magnet. (namagnesowania) ciała od natężenia zewn. pola magnetycznego.
magnetometr
przyrząd do pomiaru różnych wielkości magnet. i ich zmian, np. elementów ziemskiego pola magnet., podatności i naturalnej pozostałości magnet. minerałów, skał i obiektów z wypalanej gliny, nasycenia magnet. przy badaniu przemian fazowych w stali, a także do wyznaczania krzywej magnesowania materiałów ferromagnetycznych.
[gr.],
magnetooporowe zjawisko, zjawisko magnetorezystancyjne,
jedno ze zjawisk galwanomagnet. polegające na zmianie oporu elektr. półprzewodników i metali pod wpływem pola magnetycznego;
elektr. mostek pomiarowy prądu zmiennego służący do pomiaru indukcyjności własnej i wzajemnej elementów indukcyjnych bez rdzenia ferromagnetycznego.