eukariotyczne
Encyklopedia PWN
biol. najmniejsza występująca w przyrodzie, zdolna do życia, samoodtwarzająca się struktura o złożonej organizacji.
endosymbionty
organizmy pro- lub eukariotyczne żyjące w komórkach innych organizmów eukariotycznych (endocytobionty, cytobionty) lub układach pokarmowych zwierząt;
[gr.],
glony, Algae, Phykoi,
sztucznie wyróżniona grupa fotosyntetyzujących, prokariotycznych (bez wyodrębnionego jądra komórkowego) sinic i prochlorofitów oraz beznaczyniowych, plechowych roślin (glony eukariotyczne, z wyraźnym jądrem komórkowym);
mitochondria
anat. organelle w cytoplazmie komórek eukariotycznych, których zasadniczą funkcją jest utlenianie prostych związków organicznych do dwutlenku węgla i wody, przy wykorzystaniu tlenu atmosferycznego.
[gr. mítos ‘nić’, chondríon ‘ziarnko’, ‘grudka’],
drugi eon (jednostka geochronologiczna) w dziejach Ziemi, trwający od ok. 2,5 mld lat temu do ok. 540 mln lat temu, także jednostka chronostratygraficzna (eonotem) obejmująca powstałe w tym czasie skały;