etyce
Encyklopedia PWN
psychol., filoz. dyspozycja człowieka do świadomego i celowego regulowania swego postępowania, do podejmowania decyzji i wysiłków w celu realizacji zamierzonych działań, zachowań, postaw, a zaniechania innych, zwłaszcza jeżeli działania te są związane z przezwyciężeniem wewnętrznych lub zewnętrznych przeszkód.
ojciec Jerzego i Andrzeja (1927–57), prawnik; specjalista w dziedzinie prawa karnego, kryminologii oraz teorii prawa;
Wundt 
, ur. 16 VIII 1832, Neckarau k. Mannheim, zm. 31 VIII 1920, Grossbothen k. Lipska,
niem. fizjolog, psycholog i filozof.
[wunt]
Wilhelm , ur. 16 VIII 1832, Neckarau k. Mannheim, zm. 31 VIII 1920, Grossbothen k. Lipska,
yi
jedna z 4 podstawowych zasad etyki konfucjańskiej;
[chiń., ‘sprawiedliwość’, ‘praworządność’],
zaratusztrianizm, zoroastryzm,
religia irańska powstała prawdopodobnie w wyniku reformy starych plemiennych kultów irańskich przez Zaratusztrę;
Znak, Społeczny Instytut Wydawniczy „Znak”,
wydawnictwo zał. 1959 w Krakowie;
