etyce
Encyklopedia PWN
Tomasz z Akwinu, Akwinata, Doktor Anielski, święty, ur. 1224 lub 1225, Roccasecca k. Neapolu, zm. 7 III 1274, Fossanova,
teolog i filozof, twórca tomizmu.
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
jeden z głównych przedstawicieli filozofii hellenizmu, twórca systemu filozoficznego zwanego od jego imienia epikureizmem.
moralność
[fr. moral < łac. moralis ‘dotyczący obyczajów’]:
Abelard, Abélard, Abaelardus, Abailard, Pierre (Petrus) 
, ur. 1079, Le Pallet k. Nantes, zm. 21 IV 1142, Saint-Marcel k. Chalon-sur-Saône,
francuski filozof i teolog.
, ur. 1079, Le Pallet k. Nantes, zm. 21 IV 1142, Saint-Marcel k. Chalon-sur-Saône,
etologia
filoz. termin wprowadzony do języka filozoficznego w 2. połowie XIX w. przez J.S. Milla i W. Wundta, oznaczający naukę o ludzkim etosie (etos), która bada kształtowanie się charakteru, obyczajów i zwyczajów jednostek lub grup społecznych;
[gr. ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
